Behalve het vertrouwen in Joyce is er nog een andere reden dat ik er 100% zeker van ben dat Anne-Roos mijn dochter is. Niet alleen lijkt ze lichamelijk op haar papa, ze is even eigenwijs, kan net zo boos kijken en vandaag ontdekt: als iets inspannend is (lichamelijk of geestelijk) dan verschijnt er een tongetje in de hoek van haar mond.
Ze zeggen wel eens dat je dochter/zoon de spiegel is van jezelf. Je opvoeding, je normen en waarden, je positieve, maar ook je negatieve eigenschappen. Ze worden in meer of minder mate zichtbaar in je kind. Op een of ander manier vind ik dat idee onwijs beangstigend. Voor het overgrote deel hangt dit samen met herinneringen aan gevechten met ouders en andere (pré) puberaal gedrag. Volgens mijn vader was ik een moeilijk kind, mijn moeder vatte het samen als emotioneel.
Ik houd mij in dit kader er maar aan vast dat je een kind niet alleen ‘maakt’. Als Anne-Roos net zo’n voorbeeldig kind wordt als haar moeder dan komt het helemaal goed.
Later moet ik vast aan Anne-Roos en haar vriendinnetjes uitleggen wat de gulden is en ook dat ik toen ik een spreekbeurt wilde maken nog gewoon naar de bibliotheek moest. Heerlijk die sentimentele gedachten op je 28ste. Reden van mijn momentje van sentiment was mijn oude gedichtenboekje wat ik er vandaag eens op heb nageslagen.